Αναλυτική Παρουσίαση της Ρινοπλαστικής

Τρεις διαφορετικές επεμβάσεις Πλαστικής Χειρουργικής στη μύτη. Κλασσική ρινοπλαστική, Επανεπέμβαση ρινοπλαστικής και επανόρθωση ρινός

Η κλασική ρινοπλαστική, είναι η πιο συχνά ζητούμενη αισθητική επέμβαση στην Ελλάδα. Αξίζει ιδιαίτερης αναφοράς και συζήτησης, αφού συχνά οδηγεί σε επανεπέμβαση ρινοπλαστικής (secondary rinoplasty)   και σπάνια σε επανόρθωση ρινός. Από τους σχολαστικούς και έμπειρους πλαστικούς χειρουργούς η ρινοπλαστική θεωρείται η δυσκολότερη αισθητική επέμβαση σε δικαίως απαιτητικούς ασθενείς.

Η πλαστική χειρουργική είναι ιατρική ειδικότητα και ο χειρουργός, ιατρός που πρέπει να ακολουθήσει με ευλάβεια την ιατρική διαδικασία: διάγνωση του προβλήματος, στη βάση αισθητικών κανόνων, καθορισμός του πλάνου της χειρουργικής θεραπείας, και εφαρμογή, εκτέλεση της επέμβασης με βάση την εμπειρία, το χειρουργικό ταλέντο, τη γνώση της ανατομίας και της συμπεριφοράς των ιστών.

Τα αισθητικά χαρακτηριστικά μιας κομψής “φυσιολογικής “ μύτης,  (ράχη, ριζορρίνιο, κορυφή, στυλίδα, ρουθούνια και χειλορινική γωνία), ακολουθούν αισθητικούς κανόνες. Επίσης οι αισθητικές ενότητες, που εμπλέκονται, (άνω χείλος, πηγούνι, ζυγωματικά, μάτια και μέτωπο, ),πρέπει να συνυπολογίζονται. Η αντίληψη του ασθενούς για το ωραίο, καθώς και τα φυλετικά και τοπικά χαρακτηριστικά καταγωγής του, πρέπει να λαμβάνονται υπόψη και να συνθέτουν τη τελική διάγνωση.

Η ορθή τελική διάγνωση, η άριστη γνώση της ανατομίας της μύτης, (οστά, χόνδροι, υποδόριο λίπος, διάφραγμα και υφή του δέρματος), η γνώση της βιολογικής συμπεριφοράς των ιστών στο χρόνο και ο σχεδιασμός του χειρουργικού πλάνου είναι προϋπόθεση για μια καλή αισθητική και λειτουργική έκβαση της επέμβασης.

Το χειρουργικό ταλέντο του χειρουργού για την υλοποίηση του πλάνου της επέμβασης είναι απαραίτητο στην επιτυχία της ρινοπλαστικής. Η εμπειρία αλλά και η χειρουργική τεχνική, που θα επιλέξει προσθέτουν στην ασφαλή έκβαση της επέμβασης   Η μετεγχειρητική πορεία είναι σχεδόν πάντα ομαλή, αλλά επιβάλλει να ακολουθούνται οι προκαθορισμένοι χρόνοι του μετεγχειρητικού 10ημέρου.

Ο έλεγχος της αναπνοής υποχρεωτικά πρέπει να συμπεριλαμβάνεται στη διαγνωστική προσέγγιση, να εντοπίζεται το χειρουργικό ανατομικό πρόβλημα (σκολίωση ρινικού διαφράγματος, υπερπλασία κογχών, ρινική βαλβίδα) και να διορθώνεται κατά τη χειρουργική επέμβαση της ρινοπλαστικής από τον ίδιο χειρουργό. Αυτό είναι σημαντικό αφού στο χειρουργικό πλάνο, που διαμορφώνει ο πλαστικός χειρουργός στο μυαλό του λαμβάνει υπόψη και το πρόβλημα της αναπνοής. Αισθητικά προβλήματα ενέχονται στη δυσκολία αναπνοής, όπως η «στραβή μύτη» – σκολίωση διαφράγματος, «ψηλή και στενή μύτη»- στενή ρινική βαλβίδα.

Πρόβλημα αναπνοής μετά τη Ρινοπλαστική, ή μη ικανοποιητικό αισθητικό αποτέλεσμα σημαίνει λάθος στη διάγνωση, λάθος χειρουργικό πλάνο, ανεπαρκή γνώση της ανατομίας ή μικρό χειρουργικό ταλέντο και σπάνια επιπλοκή της επέμβασης.

Δεν υπάρχει ωραία μύτη, που όμως «δυστυχώς» έτυχε να μην ταιριάζει στο πρόσωπο. Το σωστό χειρουργικό πλάνο, και η ανάλογη χειρουργική εκτέλεση με το κατάλληλο χειρισμό των ανατομικών στοιχείων, που συνθέτουν την κατασκευή της μύτης δίνει πάντα ένα αποτέλεσμα, που ταιριάζει με τις γύρω αισθητικές ενότητες. Καθώς η οπτική εικόνα είναι συγκριτική, η σωστή ρινοπλαστική βελτιώνει και την εικόνα των γύρω αισθητικών ενοτήτων, (τονίζονται τα ζυγωματικά και τα μάτια και ελευθερώνεται το άνω χείλος εφ’ όσον αυτό χρειάζεται). Αν ο χειρουργός δεν σεβαστεί όλες αυτές τις αρχές, ή δεν είναι ικανός να τις υλοποιήσει ο ασθενής εμπλέκεται στις διαδικασίες της επανεπέμβασης, που σημαίνει εκτός από οικονομικό κόστος, ψυχολογική ταλαιπωρία και αβεβαιότητα για το τελικό  αποτέλεσμα. Σε κάθε περίπτωση μια σωστή ρινοπλαστική από την αρχή, έχει καλύτερο αποτέλεσμα από οποιαδήποτε επανεπέμβαση.

Η επανεπέμβαση της ρινοπλαστικής (secondary rhinoplasrty) είναι μια πιο δύσκολη επέμβαση. Προϋποθέτει σωστή αντίληψη του προβλήματος, γνώση των τεχνικών επανόρθωσης και ιδιαίτερο χειρουργικό ταλέντο. Στη περίπτωση της επανεπέμβασης, εφ’ όσον το περιστατικό το απαιτεί, μπορεί να εξελιχθεί σε μεγάλη επέμβαση χωρίς ο χειρουργός να φείδεται όλων των χειρουργικών τεχνικών, που η πλαστική χειρουργική διαθέτει. Η προηγούμενη επέμβαση έχει αλλοιώσει τη σχέση των ανατομικών στοιχείων και ουλές μποδίζουν τη χειρουργική παρασκευή. Μετεγχειρητικός χρόνος οκτώ έως δέκα μηνών μεταξύ της προηγούμενης και της επόμενης επέμβασης είναι απαραίτητος ώστε οι ουλές να ωριμάσουν. Η ιατρική διαδικασία: ιστορικό, διάγνωση του προβλήματος, χειρουργικό πλάνο, χειρουργική θεραπεία, θα πρέπει και εδώ με ευλάβεια να ακολουθείται. Ένας αδρός χαρακτηρισμός του προβλήματος της μύτης τίθεται σαν διάγνωση, όπως εφιππιοειδής μύτη, supratip  deformity, open book οστά κ.λ.π. και προσδιορίζεται η κατεύθυνση του χειρουργείου. Οι ανάγκες για αποκατάσταση ελλείμματος χόνδρου θα πρέπει να εκτιμούνται και να επιλέγεται η πηγή λήψης του ανάλογου μοσχεύματος, (από πτερύγιο αυτιού, διάφραγμα ή πλευρά). Οι ανάγκες για αποκατάσταση οστικού ελλείμματος (πολύ σπάνιο) εκτιμούνται και η πηγή του θα πρέπει να αναζητείται στο έξω πέταλο του κρανίου. Συχνά η προηγούμενη επέμβαση είναι ατελής οπότε η επανεπέμβαση είναι απλή και ακολουθεί τα χνάρια της κλασικής ρινοπλαστικής.

Οι επανεπεμβάσεις παρά τη μεγαλύτερη χειρουργική διάρκεια, όσο κι’αν απαιτούν ιδιαίτερη προσοχή, γνώσεις και ταλέντο του χειρουργού η μετεγχειρητική πορεία του ασθενούς είναι συνήθως ομαλή και ήπια. Δεν υπάρχει σχεδόν ποτέ μετεγχειρητικός πόνος ή αν υπάρχει, αυτός ανακουφίζεται με ένα απλό παυσίπονο.

Στη κλασσική ρινοπλαστική, το κυριότερο ενόχλημα του ασθενούς είναι το “ταμπόν” των πρώτων δύο ημερών και η ανάγκη να αναπνέει από το στόμα. Στις περισσότερες περιπτώσεις ρινοπλαστικής υπάρχει πλάγια οστεοτομία προκειμένου να συμπλησιαστούν  τα οστά. Σαν αποτέλεσμα είναι οι μώλωπες στα μάτια. Οι μώλωπες έχουν την έξαρση τους τη 2^η μετεγχειρητική μέρα ενώ από τη 3^η  εξασθενούν ώστε μέχρι τη 10^η  να έχουν υφεθεί πλήρως. Το “ταμπόν” αφαιρείται τη δεύτερη συνήθως μέρα ενώ ο νάρθηκας τη δέκατη.

Οι επεμβάσεις επανόρθωσης ρινός, στόχο δεν έχουν μόνο την αισθητική ή λειτουργική αποκατάσταση της μύτης, αλλά και την αντιμετώπιση δερματικής νόσου – π.χ. καρκίνος -.  Σε συγγενή ή τραυματικά ελλείμματα η μερική ή ολική επανακατασκευή της είναι ο στόχος της επέμβασης.. Στις επεμβάσεις αυτές τα ελλείμματα είναι μεγάλα και ιστός με την αγγείωσή του θα πρέπει να μεταφερθεί από αλλού, αλλά με παραπλήσια αισθητική υφή δέρματος,- π.χ. μέτωπο -…..